Op een zonnige donderdag maak ik kennis met vier Oekraïense vrouwen die sinds kort werken als huishoudhulp bij Comforte. Madina ontfermt zich over de dames en is ook tolk van dienst. Voorlopig communiceren ze in het Russisch omdat ze de Nederlandse taal nog niet machtig zijn.

Natalia komt uit de regio van Kiev en doet als eerste haar verhaal.  
‘Op 24 februari brak de oorlog uit en werd de school van mijn dochtertje gebombardeerd. Hierop volgden moeilijke en onzekere dagen. We overnachtten samen met de buren in de kelder en al gauw werd beslist dat ik samen met mijn dochter het land moest verlaten. Mijn man en meerderjarige zoon bleven in Oekraïne om hun legerplicht te vervullen. Het Rode Kruis bracht ons samen met nog een 15-tal vrouwen en kinderen naar de Poolse grens. We kregen de mogelijkheid om mee te reizen met een bus richting België. Eens aangekomen in Kortrijk werden we doorverwezen naar een gastgezin in Kuurne waar we goed werden ontvangen. Toch voelde ik me verloren omdat ik niets of niemand kende. In de volgende maanden schreef ik mijn dochter in op school en hadden we heel wat werk om ons verblijf te legaliseren. Mijn Oekraïense kennissen Yulia en Jana vertelden me dat ze aan de slag waren als huishoudhulp bij Comforte. Dankzij hen kon ik ook starten op 22 mei.’
Sinds vorige maand volgt Natalia samen met de collega’s een intensieve cursus Nederlands en een cursus integratie. Ze hoopt zich zo sneller thuis te voelen en beter te kunnen uitdrukken.
‘De klanten zijn heel vriendelijk en begripvol. De communicatie verloopt heel stroef maar gelukkig is er nog zoiets als Google Translate.’ Dat Madina voor hen de rots in de branding is staat als een paal boven water.

Op de bus naar België ontmoette Natalia Jana uit Odessa.
‘Mijn oudste zoon van 19 is beroepsmilitair en kreeg via zijn werk te horen dat de oorlog was uitgebroken. Hij was heel overtuigd dat ik direct het land uit moest samen met mijn zoon van 12. De raketaanvallen op de legerbasis vlakbij ons huis waren doorslaggevend om zo snel mogelijk te vertrekken. Mijn aankomst in het gastgezin was echter niet zo gastvrij als bij Natalia. Na een negatieve ervaring kon ik gelukkig na anderhalve maand terecht in een ander gezin. Daar was de ontvangst helemaal anders. Ik kon er samen met mijn zoon 2 maanden blijven. Intussen huur ik zelf een woning en verblijf ik er met mijn familie.’

De schoonzoon van Jana is zeeman en verbleef op het moment dat de oorlog uitbrak in Polen. Hij kwam samen met haar dochter en kleindochter in juli naar België gekomen. Voorlopig wonen ze allemaal samen. ‘Ik ben heel blij dat ik aan de slag kon bij Comforte en intussen is ook mijn dochter Olena gestart als huishoudhulp.’

Ook Yuliia is afkomstig uit Odessa, zij was een collega van Jana.
‘De ochtend van de eerste bombardementen ging ik naar het werk, maar Jana was er niet. Ik vond dat raar en probeerde haar te bereiken. Om tot bij de Poolse grens te geraken was het zeker niet evident. Na een taxirit tot in Lviv moesten we 4 u in een rij wachten om op de trein te geraken. De vele bombardementen zorgden voor heel wat vertraging omdat ook de stations onder vuur lagen. Na anderhalf uur kwamen we aan bij de Poolse grens waar ook wij (ikzelf met mijn zoon en dochter) met de bus richting Kortrijk kwamen. Mijn oudste zoon (20) en mijn mama zijn nog in Oekraïne. Intussen huur ik dankzij mijn vaste job bij Comforte zelf een appartement in Kuurne.’
Waarom de oma niet is meegekomen naar België? ‘Voor vele ouderen is vluchten geen optie. Ze willen hun vaderland niet achterlaten ook al is het oorlog en zijn de omstandigheden alles behalve aangenaam.’

Maria komt als laatste aan het woord. Zij is het nichtje van Yullia en is in juli afgestudeerd aan de hogeschool van Odessa.
‘Ik behaalde op 22 juli mijn diploma bachelor in de economie en vertrok op 27 juli richting België om bij mijn tante te verblijven. Door de oorlog zijn er niet meteen vooruitzichten voor pas afgestudeerden. Mijn doel is om het Nederlands snel onder de knie te krijgen en zo nog een extra opleiding te kunnen volgen. Ondertussen ga ik aan de slag bij Comforte wat me de mogelijkheid biedt om binnenkort mijn ambities waar te maken.’

Deze vijf dames, collega’s hebben nood aan elkaars gezelschap om deze moeilijke tijden door te komen. Ze hopen dat de oorlog snel tot een einde komt, maar vrezen het ergste. Ook al komt er vrede, de situatie zal nog lang onstabiel zijn door de heropbouw. Hun vaderland zal nog lange tijd naweeën hebben waardoor het klimaat ongunstig zal zijn voor tewerkstelling en onderwijs. In België kunnen ze werken aan een toekomst met mogelijkheden.

Het zijn één voor één sterke vrouwen die een zware indruk om me hebben nagelaten. Allemaal hebben ze kinderen, partners, familie achtergelaten in hun vaderland. Hoe het is om alles te moeten opgeven waar je voor hebt gewerkt en geleefd, kunnen we gewoon niet vatten. Ik hoop dan ook van harte dat ze hun weg hier vinden en heel snel terug bij hun geliefden kunnen zijn. Ik ben heel blij dat we met Comforte voor hen iets kunnen betekenen.