Ubuntu is voor mij respectvol omgaan met andere mensen, openstaan voor wat ze te vertellen hebben en hoe ze zijn. Vel geen oordeel en laat het op je afkomen. Ubuntu is nieuwsgierig zijn naar wat mensen je te vertellen of bieden hebben.
Als mobiele begeleider moet je zien wie de cliënt is als persoon los van zijn/ haar beperking. Ik vertrek vanuit de krachten van de mensen, hun talenten. Wat zijn de wensen en verwachtingen van de cliënt en daar een antwoord proberen op te bieden. Eigenlijk zet je bakens uit om binnen een veilige context en met wederzijds vertrouwen te kunnen werken naar de doelstelling die de cliënt voor ogen heeft om zijn leven zinvol te maken. Op die manier naar mensen kijken, hun mogelijkheden zien en vertrekken vanuit hun krachten.
De relatie die we kunnen opbouwen met hen is wel heel belangrijk. Doordat we aan huis komen, in hun thuissituatie sta je als begeleider in een unieke positie. Mensen zijn heel snel heel open en het geeft je de kans om een beeld te krijgen van de mensen waar je snel mee aan de slag kan.
Dat is niet in elke situatie zo, maar het overgrote deel van de begeleidingen is toch aan huis.
We hebben een aantal koppels met kinderen in begeleiding, maar de kinderen zijn niet altijd aanwezig in hun leven of thuissituatie. In sommige gevallen zitten ze in pleeggezinnen, op internaat... Als je met die mensen kan werken om toch een zo optimaal contact te houden met hun kinderen en ook door de samenwerking met andere diensten, maakt dat toch dat je als begeleider tot een mooi resultaat kan komen. Het vertrouwen terugwinnen van de organisaties komt zowel ten goede aan de ouders, maar ook aan de kinderen in hun relatie met hun ouders. Daar kunnen we toch veel betekenen voor cliënten. Door onze manier van werken krijgen we heel veel vertrouwen van onze cliënten en we kunnen dat dan ook gebruiken om meer vertrouwen terug te krijgen van de andere mensen en diensten.
Het kan over kinderen gaan, maar evengoed gaat het over de aankoop van een woning. Door samen iets uit te zoeken en te kijken wat er allemaal kan en nodig, lukt het soms wel. Ze krijgen soms heel wat extra perspectieven en mogelijkheden. Alles wat we in dit proces doen, is samen met de cliënt. Ze worden overal in betrokken, samen op zoek gaan naar een oplossing. Toegeven aan hen dat je niet alles weet, maar samen op pad gaan. Dat schept een band en zorgt voor een positief gevoel bij beiden. Als begeleider is het een voorrecht om die toegang te krijgen bij de cliënten. Ze laten je binnen in hun huis, hun leven op allerlei verschillende levensdomeinen (financiën, gezondheid, kinderen...).
In onze maatschappij wordt deze doelgroep som aanzien als mensen die niet altijd toegang heeft op ouderschap, een goeie werknemer zijn , een eigen woning hebben. We werken aan die kansen. Als begeleider ben je wel een sleutelfiguur en maak je verbinding en probeer je om extra kansen te bieden. Soms neem je kleine obstakels weg, waardoor er dingen plots wel kunnen.
In teamverband moet de sfeer ook goed zitten. In het team moet een veilige omgeving waar je je als collega, als persoon kwetsbaar kan opstellen. Er moet vertrouwen zijn dat je als collega je verhaal kwijt kan en je waar je zal gehoord worden. Een gedeelde verantwoordelijkheid over situaties waar je als begeleider instaat en waar je het team achter jou moeten hebben voor het dragen van de verantwoordelijkheid van het werk dat je doet. Je twijfels als begeleider vaak over het feit of je goed bezig bent, of je niets over het hoofd hebt gezien. Dan is het belangrijk dat je kan terugvallen op je collega’s, coördinator of agogische coach. Zij zijn er dan op dat moment voor jou, luisteren en stappen zetten om verder te kunnen. Het gaat niet over juist of fout. Het is goed dat we elkaar regelmatig zien om ten rade te gaan bij collega’s of even een situatie te delen. Op zich is het een heel individuele job.
Ubuntu is iets waarin ik als persoon gegroeid ben. Alles wat ik leer uit situaties of van mensen maakt me bewust hoeveel mensen niet weten wat er leeft en ubuntu is. Mensen zijn zich niet altijd bewust hoe moeilijk mensen het soms hebben om deel te nemen aan de maatschappij en hoe hoog we de lat leggen om de mensen mee te maten participeren. Er is heel veel vanzelfsprekend, maar dat is helemaal niet zo. Er blijven heel wat mensen aan de zijlijn staan en ik heb veel bewondering voor de mensen die we begeleiden. Wat ze allemaal bereiken dankzij hun doorzettingsvermogen en ondanks de beperkte middelen die ze vaak maar ter beschikking hebben. Ze doen het maar en ze staan er!