Tot nu toe is mijn leven een aaneenschakeling geweest van kansen om mensen te ontmoeten met verschillende mogelijkheden, interesses en diverse achtergronden. Een afwisseling tussen drukke en rustige momenten met een komen en gaan van mensen. Het was geen bewuste keuze, maar een samenloop van omstandigheden.
In de eerste periode van mijn gezinsleven was er altijd wel drukte in huis, altijd mensen en kinderen aanwezig. Als jong multicultureel gezin kregen we de kans van de jeugdrechter om pleegkinderen op te vangen. Alle kinderen werden naar waarde geschat en we hielden rekening met hun waarden en normen. Ook die mensen moeten de kans krijgen om een stem te hebben in de maatschappij. Vanuit mijn functie in het Loket heb ik het geluk dat ik nu kan deelnemen aan de bestuursgroep van het samenwerkingsverband JUMP, waar de stem van de jongeren het belangrijkste is. Dat doet weer geloven in de goedheid en draagkracht van de jeugd.
Onze kinderen zijn ook altijd betrokken geweest in mijn werkleven. Ze gingen mee naar de feestjes en leerden daar ook de cliënten kennen. Ze zagen zo ook de mogelijkheden van de mensen met een beperking. Onze dochter Sarah had een knutselschortje nodig voor school en in plaats van er één te kopen in de winkel, heeft cliënt Johan speciaal voor haar een schortje gemaakt zoals zij het wilde. Sarah vond dit geweldig en was zo trots op haar mooie schortje. Ze wilden hun entousiasme ook overbrengen naar de andere kinderen in de klas. Op Doe-Dagen werden er ook geregeld samen activiteiten gedaan met de mensen uit Regenboog.
In mijn jonge jaren was ik een echte spring in ‘t veld en ging geen uitdaging uit de weg. Zo koos ik bij een schoolopdracht over sport rolstoelbasket uit. Ik wist dat er in mijn directe omgeving een club was en dat wekte wel mijn interesse op. De club was blij met mijn interesse, maar uit hun verhaal bleek echter dat ze wel meer leden in de club nodig hadden. Hun leden bestonden op dat moment voornamelijk uit mensen die polio hadden gehad. Vanuit mijn enthousiasme stelde ik voor om mijn familie en vrienden op te trommelen om eens samen te gaan basketten. We werden met open armen ontvangen en de club groeide al snel uit tot een club met rolstoelbasketspelers waar er evenveel leden met als zonder beperking waren.
Jaarlijks was een sportkamp waar we konden aan deelnemen, maar het was wel een ruimer kamp waar ook andere mensen met een andere beperking zoals NAH, Syndroom van Down, ASS... De enige voorwaarde was dat er bij de persoon die zorg nodig had er een andere persoon, begeleider was die de nodige zorg kon bieden. Dus niet gewoon als vrijwilliger. Als begeleider betaalde je ook je kamp en sportte mee, maar daarnaast moest je ook de zorg van iemand met een beperking dragen. Dus per persoon met een beperking was er een persoon zonder beperking.
Ik zal nooit mijn eerste avond op kamp vergeten. Aan tafel zat ik naast Dirk, iemand die orthopedagogie had gevolgd aan de universiteit. Na zijn studies ging hij zijn burgerdienst doen in Zuid-Amerika omdat de duur van de burgerdienst in het buitenland korter was. OP weg naar de luchthaven kwam hij terecht in een heel zwaar auto-ongeval waardoor hij volledig verlamd was en enkel zijn hoofd nog kon bewegen. Die persoon vertelde me met een cynische ondertoon over zijn leven en ervaringen.
Uit die gesprekken met verschillende personen hebben mij veel meer geleerd over het omgaan met mensen, dan alle theorie die ik op school heb meegekregen. Daar leerde ik de basis van wat we voor elkaar kunnen betekenen, wat is het samenzijn, waar ligt de meerwaarde in je leven? Daar zijn echt hechte vriendschappen voor het leven ontstaan die je hebt voor het leven.
In de eerste periode van mijn gezinsleven was er altijd wel drukte in huis, altijd mensen en kinderen aanwezig. Als jong multicultureel gezin kregen we de kans van de jeugdrechter om pleegkinderen op te vangen. Alle kinderen werden naar waarde geschat en we hielden rekening met hun waarden en normen. Ook die mensen moeten de kans krijgen om een stem te hebben in de maatschappij. Vanuit mijn functie in het Loket heb ik het geluk dat ik nu kan deelnemen aan de bestuursgroep van het samenwerkingsverband JUMP, waar de stem van de jongeren het belangrijkste is. Dat doet weer geloven in de goedheid en draagkracht van de jeugd.
Onze kinderen zijn ook altijd betrokken geweest in mijn werkleven. Ze gingen mee naar de feestjes en leerden daar ook de cliënten kennen. Ze zagen zo ook de mogelijkheden van de mensen met een beperking. Onze dochter Sarah had een knutselschortje nodig voor school en in plaats van er één te kopen in de winkel, heeft cliënt Johan speciaal voor haar een schortje gemaakt zoals zij het wilde. Sarah vond dit geweldig en was zo trots op haar mooie schortje. Ze wilden hun entousiasme ook overbrengen naar de andere kinderen in de klas. Op Doe-Dagen werden er ook geregeld samen activiteiten gedaan met de mensen uit Regenboog.
Het was een drukke periode met heel veel kinderen en culturen. Het leven heeft er ook voor gezorgd dat we de grote, ruime omgeving hebben moeten achterlaten. Nu is het rustiger omdat mijn dochter Sarah al jaren ziek is en bedlegerig is, waardoor we onze levenswijze helemaal hebben moeten aanpassen. Om haar de beste levenskwaliteit te geven, moesten we onze gezinsdynamiek helemaal veranderen. In hun enthousiasme voor het leven; hun ruime interesses en passies voor muziek en kunst hebben haar broers Sarah altijd meegenomen in hun verhaal. Hierdoor had zij het gevoel had dat haar zijn ook nog van belang is in het leven. Onze directe omgeving; vrienden, familie en kennissen uit het verleden; hebben onze keuze gerespecteerd om meer op de achtergrond in hun leven aanwezig te zijn. Ze blijven ons uitnodigen ondanks het feit dat we bij ons thuis geen mensen meer kunnen uitnodigen. Het zo belangrijk dat je de mensen in je dichte omgeving naar waarde schat, het is niet altijd de wijde wereld die telt. Ik heb er nooit bij stilgestaan hoe het ubuntu-zijn van anderen me heel veel zaken heeft geleerd, me zoveel extra kansen heeft gegeven in het leven en het leven van ons gezin zo heeft verrijkt. Onze kinderen zijn wereldburgers geworden en ze zien de diversiteit in alle vormen. Ze vinden dat heel belangrijk in de samenleving, zowel van dichtbij als veraf.