‘Ubuntu betekent voor mij dat we vanuit de nodige expertise op een respectvolle manier zoeken naar antwoorden op ondersteuningsvragen en -noden. We moeten hierbij vertrouwen durven geven, en oog hebben voor de dromen en wensen van de persoon in kwestie.
Wanneer iemand ervan droomt om zelfstandig te wonen, brengen we in kaart welke vaardigheden wel of niet aanwezig zijn en stellen we in samenspraak met de cliënt een traject voor. Hierbij stellen we de levenskwaliteit en de wensen van de persoon voorop.
Dat doet mij denken aan het verhaal van een cliënt met diabetes. Hij wou per se zelfstandig gaan wonen, maar omwille van de onvoorspelbaarheid van zijn bloedsuikerspiegel was dit helemaal niet evident. We gaven hem meer vrijheid in de woning maar dat was niet voldoende voor hem. Uiteindelijk doorliepen we met hem een traject waarbij we in de woning een studio gemaakt hebben. Hij deed zelf zijn boodschappen en kreeg veel vrijheid, zodat we hem stap voor stap die zelfstandigheid konden geven. Met intensieve hulp van familiezorg en thuisverpleegkundigen slaagde hij erin de overstap te maken naar een aanleunstudio. Het is een proces geweest van zo’n tien jaar, maar nu woont hij sinds een half jaar zelfstandig in zijn eigen studio, en hebben we samen met hem zijn droom kunnen realiseren.
We hebben heel sterk ingezet op het aanleren van vaardigheden. Onlangs stond hij buiten, en is de deur van zijn studio dichtgewaaid. Daar stond hij dan zonder sleutel. Dankzij de probleemoplossende vaardigheden die we hem hadden aangeleerd, die we hem aanleerden, nam hij initiatief om zijn probleem op te lossen. Hij wist hij dat het geen zin had om te panikeren, en ging hulp zoeken bij de buren. Iets waar hij ontzettend fier op was, dat hij dat probleem zelf op een goede manier heeft aangepakt. We hebben hem niet zomaar losgelaten, maar dankzij die begeleiding staat hij nu zoveel verder dan tien jaar geleden, toen we die stap nooit hadden durven zetten.
Het is het bewijs dat je als mens groeit en ontwikkelt in verbinding met andere mensen. Mensen zijn soms tot veel meer in staat dan je aanvankelijk zou denken, als ze de juiste ondersteuning krijgen én als je er vertrouwen in hebt. Een bepaald pad is niet noodzakelijk het definitieve pad. In dit geval was dat een stap vooruit, maar we hebben ook cliënten die een stap terug willen zetten. Dit kan verschillende redenen hebben: ouder worden, verminderde draagkracht, andere wensen, … en ook dat moet kunnen.
Om tot die juiste ondersteuning te komen, vind ik het belangrijk dat je kan overleggen met collega’s en met het netwerk van de cliënt. Die verbinding moet er altijd zijn. Je moet als begeleider weten dat je niet alle antwoorden hebt. De ene persoon heeft meer expertise op vlak van autisme, iemand anders weet alles over draagkracht, … Bij elkaar te rade gaan, samen bekijken wat het beste antwoord zou zijn en je gedragen voelen door je collega’s, dat is zo belangrijk.
Samen met de cliënt is ook de ondersteuning die hij of zij nodig heeft in voortdurende ontwikkeling, en dat is voor mij de grootste drijfveer in mijn job, om altijd te blijven streven naar het best mogelijke antwoord. In verbondenheid moet elke cliënt de weg kunnen gaan die hij zelf voor ogen heeft.’