Herstelt als bij wonder na een moeilijke corona-tijd.
Annie is een dame van 60 met het syndroom van Down. Ze woont al jaren in de Ganzenhofwoning in Avelgem. Haar nichtje Maaike is haar bewindvoerder.
Maaike: 'Het begon met een telefoontje van de agogische coach, Kaat. Alle bewoners zouden getest worden op Covid-19. Maar Annie vertoonde geen symptomen, dus we moesten er niet mee in zitten. Enkele dagen later kreeg ik telefoon dat Annie toch positief had getest. Kort daarna ging het plots snel bergaf. Op zondagavond werd Annie opgenomen in het ziekenhuis, en diezelfde nacht nog was ze zo verzwakt dat ze in een coma belandde. Haar leven hing aan een zijden draadje.’
Hoe is haar toestand geëvolueerd?
Maaike: ‘Er mocht vanuit het ziekenhuis maar één contactpersoon zijn, en dat was ik. Ik hield wel contact met agogische coach Kaat, haar mentor Yoshi en de begeleiders in de woning. Uiteindelijk is Annie na zeven weken ontwaakt uit haar coma. Dit was een hele opluchting, al bleef haar gezondheidstoestand labiel. We hadden ook enorm veel schrik dat ze door die coma fel achteruit zou gaan.
Ik dacht dat het goed was om haar bekende stemmen te laten horen, dus vroeg ik haar medebewoners om filmpjes op te nemen. Ik liet ook foto’s zien met bekende gezichten voor die momenten waarop ze haar ogen eens opende. Via een canule kreeg ze zuurstof, wat haar niet altijd beviel. Ze werd onrustig, ze wou praten en knuffelen maar dat lukte niet. Amper 10% van haar longen was niet aangetast. Zelfstandig ademen moest langzaam opgebouwd worden. Uiteindelijk kon ze een volledige dag zelfstandig ademen en kon de canule verwijderd worden. Dat maakte haar rustiger en als bij wonder is ze nog altijd de herkenbare Annie van voorheen.
Met kine moest ze weer leren stappen, en ze moest vooral ook veel rusten. Door de versoepeling konden Yoshi en ikzelf afwisselend op bezoek gaan. Eindelijk kreeg ze die cola waar ze zo naar had uitgekeken. Haar Coca’tje!
Ze heeft een nieuwe kans gekregen en kan nu stap voor stap, beetje bij beetje opnieuw van alles beleven. In het ziekenhuis spreken ze al van ‘ons prinses’ en werd ze op haar wenken bediend. Na een verblijf van meer dan drie maanden kon ze terug naar huis, een hele opluchting zowel voor haar medebewoners als voor ons! Ze heeft er haar plek teruggevonden omringd door haar huisgenoten, en geniet ondertussen geregeld van een uitstapje. Ik zie het zo voor me, haar duim uitstekend in kleermakerszit: ‘kom zijn we weg! Ik ga méééé!'
‘Ze mogen me mijn werk niet opnieuw afpakken!’
Melanie heeft een niet-aangeboren hersenletsel. Dat kreeg ze in 2006 na epilepsieaanvallen. Na haar revalidatie kwam ze in Wissel terecht. Nu is ze zes jaar aan de slag in de stadsboerderij Kortrijk, en dat drie halve dagen per week.
Melanie: ‘Ik ben hier met mijn gat in de boter gevallen. Hoewel ik een beperking heb, zo voel ik dat toch aan, word ik door mijn collega’s enorm geapprecieerd: ik maak deel uit van de teamvergadering, ik krijg veel verantwoordelijkheid in de winkel, … Hier wordt echt naar mij geluisterd. De eerste weken van de coronamaatregelen zag ik thuis zijn als vakantie, maar dat bleef maar duren.
De moed zakte me in de schoenen. Ik had echt nood aan sociaal contact. Ook al heb ik een fantastische partner en hebben we samen leuke dingen gedaan, mijn werk werd me afgepakt. Gelukkig was er de whatsappgroep van collega’s. Geregeld kreeg ik berichtjes om te vragen hoe het ging, we belden elke week en kwamen er nieuwe producten binnen, dan wist ik het ook meteen. Dat gaf me een gevoel van betrokkenheid.’
Kiana begeleidt Melanie al jaren vanuit Wissel, therapie die ze nog altijd nodig heeft.
Melanie: ‘Mijn hersenletsel speelt op veel vlakken een bepalende rol in mijn leven. Ik moet veel opschrijven, anders vergeet ik het. Voor mij zijn alle opdrachten even belangrijk, Kiana leert me prioriteiten te stellen. Ik twijfel veel aan mezelf. Gelukkig krijg ik veel begrip en respect.’ Toch waren de laatste maanden niet meteen de makkelijkste.
Kiana: ‘Omdat Melanie soms onzeker is, en haar geheugen haar parten blijft spelen, volgt zij om de twee weken sociale vaardigheidstraining. Door corona viel dat weg, maar ik bel haar nu wekelijks op. Ik heb Melanie dikwijls moed moeten inspreken.’
Melanie: ‘Er zijn veel tranen gevloeid. Het was dan ook een enorme opluchting dat ik eindelijk weer kon starten, al was het niet evident. Toen ik terugkwam, stond er een mooi boeket bloemen voor me klaar met een kaartje ‘welkom terug’. Dat deed me zoveel deugd! Het is weer wennen in de winkel, er is een nieuwe collega gestart en er zijn nieuwe producten. Voor mij zijn die aanpassingen en nieuwe samenwerkingen niet evident. Door de coronamaatregelen mogen er maximaal vijf klanten in de winkel. Ik durf niet vragen aan mensen om buiten te blijven wachten. Kiana helpt me daarmee. Ze zorgt ervoor dat ik meer zelfvertrouwen krijg. Ik probeer nu altijd eerst zelf mijn problemen aan te pakken, merk ik dat ik blokkeer dan vraag ik een collega om me te helpen. Zeker nu durf ik al eens te struikelen over allergenenlijsten of eigenschappen van producten. Soms vertel ik klanten of bezoekers dat ik een hersenletsel heb, dan begrijpen ze waarom ik bepaalde zaken niet weet of waarom ik soms moeilijk kan communiceren. Om de twee weken zit ik even apart met mijn begeleider bij de stadsboerderij. Kiana had dat zo met hem besproken. Hij kan me helpen met die zaken waar ik soms op blokkeer of waar ik het moeilijk mee heb, en dan kan ik mijn hart eens luchten. Ik hoop maar één ding, dat corona niet verder uitbreidt, want ze mogen me mijn winkel niet opnieuw afpakken!’
‘Eliet NV doet al een tijdje beroep op Hise voor verschillende zaken van het samenstellen van setjes met machineonderdelen tot montage van verschillende types van mesplaten voor onze versnipperaars en het maken van een volledig assortiment aan paletten voor het transport van onze machines.'
Koen: ‘Zelfs tijdens de hele coronaperiode hebben Ben en Lies van Hise alles in het werk gesteld om ook dan de gevraagde producten aan te leveren. Dit was voor ons heel belangrijk omdat wij gewoon hebben verder gewerkt. De medewerkers van Hise hebben van op afstand gewerkt, een deel via thuisbegeleiding maar de begeleiders zijn ook tot bij de mensen thuis geweest om het werk te brengen en uit te leggen. Intussen merken we dat de heropstart heel vlot verloopt. Alles komt weer even snel en perfect binnen. Hoedje af voor de organisatie en we zijn heel dankbaar voor de goede communicatie en flexibiliteit gedurende deze hele periode.’
'Guy werkt al meer dan tien jaar in Regenboog, maar hij zit nu al drie maanden noodgedwongen thuis.'
Dirk, vader van Guy: 'Eind februari hebben wij Guy uit voorzorg thuis gehouden. Hij behoort tot de risicogroep omdat hij zwakke longen en diabetes heeft. Voor Guy zou het een ramp zijn mocht hij corona krijgen. Wij zijn allebei gepensioneerd, dus het was geen probleem voor ons. We gingen vaak wandelen, en mochten we Guy laten kiezen, dan zat hij van ’s morgens tot ’s avonds achter de computer. Hij was dan ook blij dat er een Facebook Community kwam. Elke dag zetten we het aan, vullen het paswoord in en Guy is vertrokken. Af en toe vliegt hij eruit en dan begint hij wild op alle knoppen te drukken. Hij volgt alle berichten die erop verschijnen en is telkens heel benieuwd om bekende gezichten te zien. Al die van Kuurne kent hij met naam en toenaam.
De reeks van Bertha & Sonja, of beter gezegd van Siska en Lien, was iets waar hij telkens naar uitkeek. Hij heeft die filmpjes tientallen keren afgespeeld. Er zat er één in over puzzelen, die hem ertoe heeft aangezet om te beginnen puzzelen. Hij mist zijn vertrouwde werkplek. Er gaat geen dag voorbij zonder dat hij het over Regenboog heeft. Hij jeunt zich daar zo… We krijgen zeker wekelijks telefoon, of zelfs meerdere keren per week, om te horen hoe het met hem gaat. Dat doet ons veel plezier. Iedereen is bezorgd om iedereen. We kregen als tip om hem nu al geregeld een mondmasker te laten dragen omdat hij dat in Regenboog ook soms zal nodig hebben. Omdat Guy voor zijn longen al slaapt met een masker, valt dat voor hem goed mee.
Het verlossende telefoontje kwam deze week. Guy mag volgende week opnieuw twee dagen per week starten. We durven het hem nog niet zeggen want hij zou te ongeduldig zijn. De dag voordien zeggen we het hem, maar we zijn nu al zeker dat hij een gat in de lucht zal springen!'
'De coronamaatregelen kwamen er heel plots. De communicatie met cliënten thuis verderzetten, was niet altijd evident, zo ondervond Marie Vandevenne als coach mobiele ondersteuning.'
Marie: 'Niet iedereen had thuis standaard een laptop, smartphone of tablet. Met de steun van het fonds Dr. Daniël De Coninck, beheerd door de Koning Boudewijnstichting, kochten we 50 tablets aan. Zo konden we aan al wie dat nodig heeft een tablet in bruikleen geven. Bij de ene lukte de opstart al wat beter dan bij de andere, maar ondertussen kan iedereen er goed mee overweg.Als begeleider is het niet evident. Normaal komen we bij de mensen thuis, en vaak voel je bij het binnenkomen al meteen of jouw cliënt een goede of slechte dag heeft. Via videochat gaat dat iets moeizamer. Maar door creatief te zijn, zijn we erin geslaagd om elke cliënt op een kwalitatieve manier te blijven ondersteunen.
Een vrouw die ik onder andere help met betalingen, laat me nu alles zien op het scherm, en zo lukt ook dat online. Nu kunnen cliënten mij tijdens de werkuren op elk moment bereiken, en krijg ik veel meer oproepen. Je voelt dat je als begeleider zeker in coronatijden belangrijk bent voor je cliënten. Je bent een ankerpunt in hun leven, iemand waar ze altijd bij terecht kunnen. De meeste hebben nu meer dan ooit nood aan psychosociale ondersteuning. Vaak wonen ze alleen, zitten ze door het wegvallen van werk of dagondersteuning gewoon thuis, zien ze weinig familieleden, … Het is geen gemakkelijke periode. Toch valt op hoe goed ze het doen. Dat de maatregelen stilaan versoepelen, is goed voor hun moraal. Sociaal contact is voor iedereen belangrijk.
Zelf heb ik in deze tijden veel aan mijn team gehad. We hadden veel overleg met collega’s. Elke teamvergadering, iets wat nu telkens online plaatsvindt, starten we met een quiz. Eén van de collega’s bereidt een korte quiz voor om de sfeer erin te houden. Een fantastisch initiatief!
Sowieso zal de ondersteuning tot eind juni langs die weg verlopen. Al zijn er ondertussen al enkele cliënten waarbij ik tot aan de voordeur ga. We gaan dan samen even wandelen of fietsen. Online is een goede tussenoplossing, maar echt persoonlijk contact is nog altijd het meest waardevol.'
‘Morgen vertrek ik alvast opnieuw met veel goesting naar Bissegem!’
Annemie: 'Met de komst van de coronacrisis sloot ook de dagbesteding. Plots werd ik wooncoach in plaats van begeleidster in dagbesteding. Ik sloot aan bij het team van woonzorgcentrum Biezenheem in de Sterrenhoek in Bissegem waar ik ondersteuning bied aan cliënten Frans, Hilde, Johan en Katrien. De eerste dag vertrok ik met een klein hart naar mijn nieuwe job. Eens aangekomen was hun enthousiasme zo groot dat ik direct een boost kreeg om erin te vliegen.
De grote lenteschoonmaak, maar ook de goesting om iets terug te doen voor het verzorgend personeel van het woonzorgcentrum. We maakten bedankingsbriefjes die we tussen de ruitenwissers van hun auto’s stopten, voor Pasen gaven we hen een armbandje met een pluim omdat zij toch echt wel een pluim verdienen. We hebben samen zoveel leuke dingen gedaan. Zo kreeg Katrien maar niet genoeg van het vouwen van papieren bootjes, ze maakte er wel 150! Voor de verschillende gelegenheden probeerden we telkens de grenzen van de cliënten te verleggen en hen te laten proeven van nieuwe dingen. Zo ontdekte Hilde dat ze eigenlijk echt wel van bloemschikken houdt, iets wat ze voor corona nog nooit had gedaan.
De sfeer zit goed, het is gezellig en de dankbaarheid van de cliënten geeft me veel voldoening, gewoon al de vraag ‘Wanneer kom je nog eens terug?’ horen, is plezant. Het is ook mooi om te zien hoe iedereen voor elkaar zorgt. Ik vind het fantastisch hoe ze die coronatijd doorstaan, hoed af! Ik zeg het hen ook geregeld. Nu we na tien weken lockdown eindelijk terug naar buiten mogen en ook bezoek mogen ontvangen, profiteren we ervan om telkens met één cliënt te gaan wandelen of een boodschap te doen. Ondertussen heb ik al toffe babbels gehad met het verzorgend personeel dat bewonderenswaardig werk verzet zowel in als buiten coronatijden.
Als persoon heb ik een knop moeten omdraaien wat mijn job betreft. De jobinhoud is helemaal anders dan in het dagcentrum. Naast het verzorgen, poetsen en het begeleiden van activiteiten ben ik plots ook kapster, barbier, manicure en pedicure. Niet altijd evident maar een heel leuke en leerrijke uitdaging. Morgen vertrek ik alvast opnieuw met veel goesting naar Bissegem!’
‘Ik kijk uit naar de dag waarop alles weer gewoon is.’
Walter werkt in het RVT Sint-Vincentius voor de koffiebedeling op de afdeling met dementerende ouderen. Hij geniet ervan om met de mensen te praten en nuttig werk te verrichten. Door corona werd zijn job tijdelijk stopgezet. Van de ene dag op de andere alleen maar thuis zitten en weinig sociaal contact hebben.
Geen evidentie voor iemand die zo sociaal bewogen is.
Walter: ‘Ik had het gevoel dat alles van mij werd afgenomen. Alles wat ik graag doe zoals petanque en zingen in het koor is plots niet meer mogelijk. Gelukkig kreeg ik via Marijke Tytgat een tablet om te gebruiken waar allerlei spelletjes opstaan die me helpen om mijn hersenen te trainen zoals woordzoekers, patience, … Zo kan ik ook skypen met familie en dat geeft me dan opnieuw wat energie. Ik kijk heel erg uit naar vaderdag omdat ik hoop dat ik dan opnieuw op bezoek mag bij hen. Voorlopig ga ik heel veel fietsen en wandelen omdat beweging belangrijk blijft ook in deze periode. Ik geniet van mijn fietstochtjes langs de Leie, maar ik kijk uit naar de dag waarop alles weer gewoon is. Voorlopig moet ik nog even op mijn tanden bijten en blij zijn met wat ik wel nog kan en mag.‘
‘Wouter heeft iemand nodig die hem dat laatste duwtje in de rug geeft.’
Wouter Notenbaert kwam voor de coronacrisis vier halve dagen per week werken op de bioboerderij. Zijn begeleidster Evelien belde hem thuis geregeld op om te horen hoe het met hem ging.
Evelien: ‘Ik had al snel door dat telefonische ondersteuning niet gemakkelijk zou zijn. Of Wouter haakte de telefoon in of hij zei amper iets. Ik stelde voor om elke week samen te gaan wandelen. Wouter is iemand die altijd dat laatste duwtje nodig heeft. Tijdens onze eerste wandeling stelde ik voor dat hij tegen de week erna een nieuwe route mocht bedenken. Zo gaf ik hem de opdracht om mij het mooie, landelijke Zingem te leren kennen. Als je samen wandelt, kan je ook rustig babbelen.
Ik zat vroeger een half uur per week met Wouter samen, maar we werden vaak gestoord, als er al niets anders tussenkwam. Nu kunnen we een uur ongestoord praten. Face to face is het voor Wouter gemakkelijker om deel te nemen aan een gesprek en zijn mening te uiten, hij luistert en helpt mee denken. Wouter voelt zich vaak eenzaam thuis, vooral omdat hij zelf niet graag een gesprek start met de mensen rondom hem. Die wekelijkse bezoekjes zijn voor hem iets om naar uit te kijken. Wouter geniet enorm van onze wandelingen, en van eens buiten te zijn. Onlangs had hij aan zijn pedicure gevraagd naar wandelroutes in de buurt en toen hebben we een kijkhut ontdekt, hij is er dus echt mee bezig.
Na enkele weken zei Wouter me dat we net gepasseerd waren aan de bakkerij waar hij via begeleid werken aan de slag was. Hij helpt er boterkoeken maken, taarten afwerken, … Ik zei: ‘Volgende week gaan we er een stukje taart kopen.’ De week nadien had hij geen honger, zei hij, toch nam ik hem er mee naartoe, een lekker stukje taart smaakt immers altijd. De bakker vroeg meteen of Wouter zin had om terug te komen. Meestal moeten we zelf die vraag stellen, dus ik was blij te horen dat Wouter echt een meerwaarde is in de bakkerij. Zijn werk wordt er geapprecieerd! We moesten even informeren en afwachten of het kon. Ondertussen is Wouter opnieuw gestart en gaat hij zelfs een halve dag extra helpen. Door zijn keuze om zijn job terug te herstarten, kan hij de dagbesteding voorlopig niet opstarten. In de bakkerij leert hij nu nieuwe dingen en breidt hij zijn bak- en kookkennis uit. Zo heeft hij nu zijn job op maandag en woensdag, en onze wandeling op donderdag. En trouwens, dat stukje taart heeft hem best wel gesmaakt hoor!
Doordat ik Wouter al bijna tien jaar ken, weet ik dat ik vrij ver mag gaan om hem aan te moedigen. Ik zag hem eens binnenkijken in een frituur die we voorbij wandelden. Zin in frietjes had hij niet, zei hij, maar het voorstel om de week erna een hamburger te kopen had maar weinig overtuigingskracht nodig. De week nadien spraken we af rond het middaguur. We zijn de frituur binnengestapt en hebben buiten samen met veel smaak een hamburger verorberd. Dingen die hij allemaal niet nodig vindt voor zichzelf, maar waar hij zo van geniet! Zo gaat het met veel dingen in zijn leven. Hij heeft telkens een extra duwtje in de rug nodig om zichzelf iets te gunnen. Ik heb Wouter, die veel gevoel voor humor heeft en net zoals iedereen verlangt naar een levenspartner, nog een beetje beter leren kennen. Hij heeft al veel grenzen verlegd, alleen moet hij dat nu ook zelf beseffen. Wouter heeft net als iedereen af en toe nood aan een babbel om de mijlpalen in zijn leven een plaats te kunnen geven en de hindernissen zelf te overwinnen. Hij kan veel maar durft niet altijd. Ik hoop dat hij dit blijft volhouden, en dat het niet stopt na corona.’
André Wostijn woont alleen in zijn studio in Zwevegem. Door de coronacrisis ziet zijn leven er helemaal anders uit.
André: ‘Hoewel ik snak naar mijn normale leven, hoop ik toch dat de maatregelen niet te vlug versoepelen. Ik zou niet willen dat alles dan weer moet verstrengen, dus laat het nog maar even zo. Geheimen heeft corona niet voor mij! Ik volg het nieuws op de voet online en in de krant, want ik ben er bang van. Door mijn handen veel te wassen, zorg ik dat ik niet besmet geraak.
Voor mij betekent de lockdown dat ik veel dingen niet meer kan doen. Ik mis mijn maten van kunstwerkplaats de Zandberg. Ook mijn externe job ligt stil: een halve dag in de week sprong ik bij in de bib van Zwevegem.
Daarnaast kan ik niet meer naar de mis op zaterdagavond, naar de Herberg op zondagochtend, geen repetities meer van het zangkoor, niet meer gaan eten in het rusthuis in het weekend, geen pakje friet meer gaan eten in mijn favoriete frituur, niet meer naar de markt op dinsdag, … Hoewel ik geen knuffelaar ben en dus geen probleem heb met het afstand houden, mis ik wel de mensen. Ik mis het om mijn klapkes te kunnen doen.
Gelukkig zijn er heel wat mensen die ervoor zorgen dat ik mij toch goed in mijn vel voel. Samen met José werk ik aan een kunstproject, allebei van thuis uit. Elke week bespreken we hoever we staan. Ruben, mijn begeleider van kunstwerkplaats de Zandberg, heeft mij op weg gezet om een raamschildering te maken in mijn studio. Yanne komt twee keer per week langs met één van haar honden voor een lange wandeling. Het doet me telkens deugd om eens weg te zijn van thuis. Mijn begeleidster van het mobiel team belt me elke dag op. Tegen haar kan ik mijn hart eens luchten als ik weer eens een nacht wakker heb gelegen van het ‘coronalawaai’ van de buren. Zonder Familiezorg tot slot zou het me niet lukken om zelfstandig te blijven wonen.
Ik zal heel blij zijn als al die zaken wél weer kunnen. Maar voor ik ga werken moet de kapper mijn Beatles-coupe wel eens onder handen nemen!
‘Het doet deugd als iemand af en toe vraagt hoe het met je gaat’
Silvie en haar man hebben drie pubers in huis: Dylan wordt er 17, Shelsey is 15 en Keano van 14. Voor het coronatijdperk draaide hun gezin goed. Ieder had zijn activiteiten en om de twee weken ging iemand langs voor ondersteuning, vooral voor papierwerk en tips bij het opvoeden. De coronacrisis is voor hen een verhaal met ups en downs.
Silvie: ‘Met drie pubers dicht op elkaar zitten is niet ideaal. In het begin was iedereen noodgedwongen thuis. Dat zorgde voor veel ruzie en verwijten, we hebben elkaar meer dan eens op de zenuwen gewerkt. ’s Avonds hebben ze het alle drie nogal moeilijk om op tijd te gaan slapen.
Hoe graag we mekaar ook zien, het was alles behalve gemakkelijk. We zijn blij dat Sara er toen was. In plaats van één keer per week hoorden we mekaar geregeld. Ze gaf me veel tips over wat ik kon doen met het gezin. Naast veel wandelen, is ook de hele grote kuis gedaan! Samen met mijn dochter heb ik kast per kast uitgekuist. We hebben de kamers van de kinderen eens anders ingericht. Meestal zijn de kinderen thuis bezig op de laptop, en die momenten hoor ik ze niet.
Die babbels met Sara deden me deugd. Af en toe praatte ze ook met één van de kinderen. Dylan heeft veel structuur nodig. Dankzij Sara kon hij al tijdens de paasvakantie gaan helpen met de tuinman van zijn school. Dat doet hij nu nog altijd. Sinds enkele weken gaan ook de andere kinderen geregeld naar school. Mijn man blijft voorlopig nog thuis, en ik kan ook al af en toe weer gaan werken. Ik ben zo blij dat het allemaal weer stilaan begint. Vorige week hebben we besloten om te informeren naar een reis aan zee. Sara ging bekijken of ze iets kon boeken voor ons. Ik hoop echt dat we zullen kunnen gaan! Sara regelt ook alle kampjes voor de kinderen, en zorgt dat onze geldzaken in orde zijn.
Rondkomen was de laatste maanden niet evident. Sara heeft ervoor gezorgd dat we nu twee keer per maand een pakket krijgen via de voedselbank in plaats van één keer. Dat helpt al veel.Toen het moeilijk ging, hoorde ik Sara soms meerdere keren per dag. Ze heeft veel voor ons betekend. Als ik eens wat kwijt wil kan ik altijd met haar praten. Zij is een enorme steun voor mij. Het voelt goed als er iemand is die af en toe eens vraagt hoe het met je gaat.’
‘Ik zie onze mensen graag, ze zijn mijn tweede gezin’
Katrien werkt al 20 jaar als begeleidster in de woning aan de Oudenaardsesteenweg in Avelgem. De coronaperiode was een moeilijk en emotioneel tijdperk, al kijkt Katrien er niet met een slecht gevoel op terug.
Katrien: 'Op mijn laatste werkdag voor een week verlof had één van onze bewoners koorts. Na een telefoontje naar de huisarts moest hij in quarantaine. Tijdens mijn verlof werd iedereen getest en bleken een aantal bewoners besmet. De woning werd in twee gesplitst met een aparte covid-afdeling. Plots kreeg ik telefoon dat de persoon die koorts had naar het ziekenhuis moest.
Ik reageerde vol ongeloof, hevige paniek, mijn wereld stortte in. Een kwartier later werd ik gerustgesteld, blijkbaar was de saturatiemeter stuk en mocht hij toch thuis blijven. Wat een opluchting! Wij zien onze mensen graag he, ze zijn mijn tweede gezin.
Om na die week weer te gaan werken, was ik zenuwachtig. Bang om corona op te lopen en andere bewoners en mijn gezin te besmetten. Bij mijn start wou ik zo snel mogelijk voelen hoe het was om op die covid-afdeling te werken. Pas dan viel er een last van mijn schouders. Ik was blij te zien dat de meesten het goed stelden. We zijn de quarantaine goed doorgekomen en ondertussen weer één hechte groep. Normaal lopen we niet hoog op met onszelf, maar nu zijn we echt fier! Dat is dankzij ons team en de hulp die we kregen: van de vorming, van Bram (onze preventieadviseur), van idewe, van verpleegkundigen, … We zijn als team naar elkaar toe gegroeid. We zijn meteen in actie geschoten en hebben het gewoon gedaan, met de angsten die elk van ons had. Ik ben meer dan eens huilend naar huis gereden. Die mensen ken ik al zo lang, ze liggen me na aan het hart, ze zijn als familie voor mij.'
Collega’s die Katrien nog niet kenden, hebben haar de afgelopen maanden zeker leren kennen. Ze plaatst bijna dagelijks berichten op de Facebook Community.
Katrien: 'Ik had al een aantal keer gesproken over een Facebookgroep voor de woning. Toen ik de uitnodiging kreeg, heb ik dat meteen met mijn collega’s besproken en voorgesteld dat ik de foto’s en berichten voor onze woning zou plaatsen. Ik ben erop gevlogen en nodigde meteen netwerken en vrijwilligers uit! Het was leuk om te zien dat zij op hun beurt ook grootouders, meters en peters en broers en zussen uitnodigden. Ook heel wat ouderen vonden hun weg ernaartoe.
We wisten dat onze mensen hun familie een tijd niet zouden zien. Persoonlijk zou ik het dan tof vinden dat er een forum is waar je kan zien dat ze leuke dingen doen en zich amuseren, en dat je een reactie kan achterlaten. Die reacties heb ik ook altijd gedeeld met onze mensen. De cliënten fleuren daar zo van op! Alleen al daarvoor zou ik aanraden om dit te blijven gebruiken. De cliënten worden nu rechtstreeks aangesproken in de Facebookgroep, terwijl er anders soms over hun hoofden wordt gepraat. Ondertussen plaatsen de collega’s ook meer foto’s in onze Whatsapp-groep waardoor ik nooit stof tekort kom. De berichten zijn vaak de aanleiding om bepaalde activiteiten te bespreken met een netwerk, terwijl dat anders niet zou gebeuren. Ik hoop dan ook dat deze Facebook Community zal blijven bestaan!
Hoop je dat deze coronaperiode snel voorbij is?
Katrien: “Dat is heel dubbel. Ik hoop dat niemand ziek wordt, dat er vlug een vaccin is, maar ik hou wel van onze nieuwe manier van werken. We hebben heel wat nieuwe activiteiten aangeboden die we vroeger nooit deden. We schrikken ervan hoe anders we nu werken, en wat de mogelijkheden zijn. Heel wat bewoners zijn rustiger geworden, en ik zelf ook. We moeten ons ’s morgens niet meer haasten omdat de bus hen komt ophalen. Er is elke dag een aanbod, maar niet verplicht. Het ‘moeten’ is eraf, en die rust straalt over op elkaar. Anderzijds ben ik blij dat de bezoeken weer kunnen opstarten en mensen weer naar huis kunnen. Ik moet altijd even slikken bij het weerzien met familie.'
'In het begin van de lockdown vond ik het leuk om een paar weken thuis in mijn eigen atelier bezig te zijn. Maar na een tweetal weken werd het moeilijker want ik kon nog altijd niet terug naar het werk. Er was niet direct verbetering in zicht.
Gelukkig belde mijn coach Evy me in die periode om te weten hoe het met me ging. Na de versoepeling zocht ze me op en tijdens een wandeling vertelde ze me meer over de heropstart van begeleid werk. Intussen ben ik terug aan de slag in de Tarterie in Kortrijk, maar voor 2 halve dagen. Ik voel me supergoed nu ik weer voldoening heb uit mijn job. Na de zomer kan ik misschien starten met begeleid werk in de keuken van restaurant VORK. Alweer iets om naar uit te kijken.’
‘Sinds vier maanden werk ik als wooncoach in de Zunnetoren. Ik startte in mijn nieuwe job een maand voor de hele coronalockdown begon. Het is toch wel een bewogen tijd geweest. Net op het moment dat ik de werking onder de knie had, werd alles 180° gedraaid. Plots waren alle cliënten thuis in de woning en sprongen collega’s uit andere diensten bij om alles werkbaar te houden. Voor de meeste cliënten valt deze hele periode zwaar, al zijn er ook mensen die genieten van de extra aandacht en die echt wel opengebloeid zijn. Nu de dagbesteding geleidelijk terug opstart, zal de rust beetje bij beetje terugkeren.
Als persoon ervaar ik het hele gebeuren als ingrijpend en intensief, zowel op werkvlak als privé. Er is een enorme verbondenheid tot stand gekomen tussen de verschillende netwerken, cliënten en medewerkers onder andere dankzij de Facebookgroepen.
Privé was het met twee kleine kinderen die plots de hele tijd thuis zijn niet altijd evident. Zeker als je dat moet combineren met een stuk thuiswerk krijg je een andere dynamiek in het huishouden. Ik hoop wel dat het stukje onthaasten dat we noodgedwongen hebben ontdekt ook na de hele coronacrisis een centrale plaats blijft hebben in ons gezin. Thuis even genieten en stilstaan bij wat we wél hebben. Familiebezoekjes moeten niet elke week, integendeel. Gewoon dankbaar zijn.’