‘17 jaar geleden waren 'mensen met autisme’ een nieuwe doelgroep die we ondersteunden. Ik kreeg de vraag of ik bereid was om me daarin te verdiepen, een uitdaging die ik met veel plezier wou aangaan. Ik volgde een vorming en deed stage bij een werking voor jongvolwassenen met autisme. 

Wat leuk is aan het werken met mensen met autisme is dat je met een zekere 'directheid' te maken krijgt: een woord is een woord, en dan denk ik niet alleen aan 'letterlijk taalgebruik' want een woord kan nog zoveel meer betekenen. Tijdens mijn job word ik dagelijks verrast. Weet jij bijvoorbeeld hoe een 'jasje van extravertheid' eruitziet, dat 'een steentje in de schoen' van kleur kan veranderen of hoe je tot rust kan komen met techno?

Ondertussen zijn er mij een aantal ‘auti-coach-uren’ toegewezen, tijd waarin ik onder andere de kans krijg om met collega’s te focussen op bepaalde cliëntsituaties, zodat we samen kunnen bekijken of er nog onopgemerkte mogelijkheden zijn. Een 'snelle oplossing' is er meestal niet, dat besef ik ondertussen maar al te goed. De bedoeling is wel weer wat zuurstof te geven aan de coach, zodat hij of zij met herwonnen moed aan de slag kan.

Daarnaast hebben we een focusgroep autisme waarbij we overkoepelend kijken wat er op vlak van autisme gaande is in de organisatie. Zo weten we wie waarmee bezig is en kunnen we kennis delen en verbindingen leggen binnen de organisatie. Van hieruit organiseren we ook de basiscursus rond autisme, die iedere collega van Groep Ubuntu volgt. Zo merk ik heel veel enthousiasme op bij collega’s om onze ondersteuning autismevriendelijker te maken. Als basis gebruiken we de AutismeCentraalMethodiek.

In essentie gaat het erom te begrijpen wat 'autistisch denken' inhoudt. Welke invloed heeft het denken op iemand zijn gedrag. Die reactie is oneindig gevarieerd. Hoe voelt het voor iemand om veel prikkels te verwerken? Hoe gaat iemand met taal om? Hoe gaat iemand om met veranderende situaties en contexten? Het is heel boeiend om samen met de cliënt, en andere betrokkenen, de puzzelstukjes in elkaar proberen te laten vallen. Een weekplanning maken met de cliënt is nog altijd een fantastisch hulpmiddel, maar er is nog zoveel meer. Dat kan gaan over een wijziging in iemand zijn dagondersteuning, uitzoeken op welke manier je best kan reageren op iemand zijn 'vervelend' gedrag, uitzoeken wat die persoon 'goesting' geeft om er iets van te maken, ... Soms is het ook gewoon een extra steuntje geven om een lastige periode door te komen.

Specifiek aan de aanpak van Groep Ubuntu is dat wij onszelf blijven uitdagen om te kijken naar en werken met de mens in zijn totaliteit. Dat is onze sterkte. De diagnose is er, met al zijn gevolgen en met alle betekenissen voor de cliënt en zijn omgeving. Maar daarnaast is de cliënt ook zoveel meer: een zoon of dochter, een partner, een buur, een Pokémon-liefhebber, iemand die zich zorgen maakt over de situatie in Oekraïne, ... Meer dan andere hulpverleners onderscheiden we ons daarin. We kunnen ook, of toch meestal, werken vanuit een langdurige hulpverlening. We bouwen een duurzame relatie op en leren elkaar echt kennen.

Als ik nu terugkijk op de vele mensen die we begeleiden, dan werkt dit wel degelijk. Na een traject van jaren kunnen we terugkijken op soms gedurfde levenskeuzes die gemaakt zijn, keuzes die bepaalde mensen geholpen hebben, die film waar we toen zo van in de ban waren, … Schoon toch, he, om hier getuige en compagnon de route van te mogen zijn!

Angelo