Via de VDAB ben ik in contact gekomen met de Werkwinkel. Ik mocht een week proefdraaien bij de Waak maar dat bleek helemaal niet te lukken. Na vier dagen ging het gewoon niet meer. De vermoeidheid kwam op en de concentratie ging weg. Daar heb ik eigenlijk ontdekt dat er meer aan de hand was. Ze hebben mij toen doorverbonden met groepubuntux8k. En zo kreeg ik mijn eerste contact met Wissel. Met De breinbeker die ik daar gevolgd heb, kwam ik tot de confrontatie wat ik allemaal nog kan en vooral wat ik niet kan. Dit was eigenlijk goed voor mij. Dit klinkt misschien wat raar maar je moet je ergens neerleggen bij de realiteit. De maanden die daarop volgden had ik het zeer moeilijk. Ik had altijd gehoopt dat ik gewoon het werk weer kon hervatten. Ik verdiende heel goed mijn boterham. Vroeger was ik zelfstandig en had ik twee bedrijven. En als je dan aan de ziekenkas komt schrik je. Het is niet alleen het fysieke aspect maar ook het financiële luik die zwaar is. Op alle vlak! Van de ene dag op de andere is mijn leven helemaal veranderd door mijn hersentrombose. Ik leef in een totale andere wereld nu.
De eerste 2 jaar waren heel lastig. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Een zware revalidatie daaropvolgend. Dit was echt niet gemakkelijk. Ik heb dan stap voor stap vooruitgang gemaakt en ik dacht dat ik terug halftijds ging kunnen werken. Maar toen ben ik tot de confrontatie gekomen dat dit niet zou lukken. Vroeger sliep ik gemiddeld vier uur, als ik nu 4u wakker ben, ben ik al moe.
Ik ben wel blij dat ik nog in de auto kan rijden. Ik Heb soms wat oriëntatieproblemen maar met de GPS lukt dit aardig. Het spreken lukt ook al vlot. Het is raar om dit te zeggen maar soms had ik liever gewenst dat ik een been kwijt was, dan wat ik nu voor heb. Het is niet zichtbaar en er ziet niemand uitwendig iets aan mij. De mensen die me kennen weten dat ik niet meer ben zoals vroeger. Maar de mensen die mij niet kennen schatten mij verkeerd in en denken soms dat er niets aan me scheelt. Als ik ga wandelen met mijn vriendin moet ik me om de zoveel tijd ergens zetten om even uit te rusten.
In Wissel deden ze mij het voorstel om eens in het Washcot in Roeselaere te gaan proberen. En dit was een goed voorstel voor mij. Ik kreeg een nieuwe kans. Mijn leven kwam weer op gang. Natuurlijk na een kleine twee uur rechtstaan ben ik blij dat ik al eens een kwartiertje kan gaan zitten. Vermoeidheid en concentratieverlies zijn de grootste boosdoeners.
In het Washcot moet ik voornamelijk pampers plooien en klasseren. Beetje handenarbeid, maar niet zo zwaar of intensief. Maar het is zeker geen werk waar je moet echt veel moet nadenken of concentreren. Wissel doet de controle en Washcot volgt op. Ik moet eerlijk zijn, het is leuk werk, het is tijdverdrijf. Ik ben niet altijd thuis en ik heb terug een doel.
Ik ben blij dat het lukt om daar te werken. De mensen daar zijn heel vriendelijk en hebben veel begrip voor mij. Als ik thuiskom en ik heb een voormiddag gewerkt dan ben ik genoodzaakt om te rusten in mijn zetel. Ik heb steeds contact met mijn begeleidster Kiana van Wissel. Zij volgt mij op en belt om de twee weken eens hoe het met mij gaat.
De grootste meerwaarde van Wissel voor mij is dat ze mij doen inzien hebben wat de mogelijkheden nog zijn voor mij in mijn leven nu! Met hun ervaring hebben ze dit subliem aangepakt. Ze hebben me zelf doen beseffen wat ik nog kan en vooral ook wat ik niet kan. Op een eerlijke respectvolle manier.
Ik weet dat ik na een maand of drie bij de neuroloog kwam en die vertelde mij dat zelfstandige activiteiten niet meer voor mij weggelegd waren. En dat was als een hamer op mijn hoofd. Wissel heeft me er attent opgemaakt, wel nog gelooft in mijn kansen maar mij eerlijk ook laten inzien wat niet meer lukt. Ik zit vandaag nog steeds maar aan 20% van mijn capaciteiten. En ik denk ook niet dat dit nog veel uitgebreider zal worden. Ik denk dat ik voorlopig aan mijn maximum zit.
Maar ik ben tevreden. Mijn week is mooi gevuld. De maandag, woensdag en vrijdag mag ik naar het Washcot. En de andere dagen in de week zie ik mijn kinderen en ook mijn kleinkinderen samen met mijn vriendin. Ik heb 2 oudere kinderen uit mijn eerste relatie, een dochter van 28 en een tweeling van 26 jaar. En dan nog een tweeling van 9 jaar. Dus ik ben goed omringd. Mijn vriendin doet heel veel voor mij en de kinderen. Op dit moment loopt het goed. Maar ik ben mij ervan bewust dat er periodes zijn waar ik minder goed loop. Maar mijn netwerk en de mensen van het Washcot zijn zeer begripvol. En daar ben ik dankbaar voor!
